Οι κόκκινες γόβες

Το πατρικό σπίτι είναι κάτι που σε γεμίζει - το δίχως άλλο - μ' αναμνήσεις. Κάθε φορά που πηγαίνω με πιάνει μια γλυκιά νοσταλγία για τις στιγμές της ζωής μου που πέρασα εκεί. Μερικές φορές, δε, ξεφυλλίζω τα παιδικά albums φωτογραφιών - ξέρετε αυτές τις φωτογραφίες χωρίς το ρετουσάρισμα του make up και του photoshop - και τότε αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια, τις ευτυχίες και τις δυστυχίες που μοιράστηκα με ανθρώπους αλλά και τη μοναξιά που βίωνα σε μια τόσο τρυφερή ηλικία.

Το πατρικό μου σπίτι το έχω συνδυάσει με φωνές, μυρωδιές, χρώματα. Χρώματα και αρώματα που αποφάσισα να τα ξεθάψω από τη μνήμη και να τα φέρω ξανά στο προσκήνιο. Πραγματικά, η έκπληξη μου ήταν μεγάλη όταν αποφάσισα να ανοίξω μια από τις ντουλάπες που τόσα χρόνια κρατούσα φυλακισμένη τη νεότητα μου - λες και δεν ήθελα να φύγει ποτέ από εκεί. Φουλάρια, τσαντάκια, μπλουζάκια... Όλα εκεί έτοιμα να με περιμένουν για πάντα. Ψαχούλευα ενθουσιασμένη το θησαυρό που είχα εγώ η ίδια παρατήσει τόσα χρόνια και δε μπορούσα να κρύψω τη συγκίνηση μου. 

Οι κόκκινες γόβες! Πόσο καιρό έψαχνα να βρω ένα ζευγάρι κόκκινες γόβες σαν αυτές που αντίκρισα μπροστά μου μετά την ανασκαφή. Ενθουσιάστηκα! Ήταν λερωμένες - από ποτά που είχαν πέσει φαίνεται στο τελευταίο πάρτυ που τις είχα φορέσει - όμως, κουβαλούσαν μια γλυκιά ιστορία που την είχα λησμονήσει παντελώς. Κουβαλούσαν αναμνήσεις, χρώματα και αρώματα.

Τις καθάρισα, τις φόρεσα και όλοι μου λέγαν τι όμορφες γόβες που αγόρασα...